کلبه های غم

دوستان این یه دلنوشته است نه وزنی داره و نه قافیه چون وزنش رو هیچ ترازویی مشخص نمیکنه و به هیچ قافیه ای هم پابند نیست

رفتن تو ناخودآگاه هنوزم جای سواله

عطر خوبت مونده اینجا زندگی بی تو محاله

باور این نکته سخته خیلی راحت پر کشیدی    

 من نمیدونم تو اونجا چه چیز قشنگی دیدی

چشم من میگه تو دیگه رفتی و بر نمیگردی            

 دل من میگه به زودی ز سفر تو بر میگردی

چشم من هر چی میگرده میبینه تو دیگه نیستی    

 ولی تو کنج دله من لحظه هر لحظه تو هستی

مانده ام بین دو راهی بین بودن و نبودن              

 بین برگشتن تو یا مرگت و باور نمودن

هر روز با خودم میجنگم رفتن تو بشه باور          

 اما آخر با کدوم دل با کدوم عقل با کدوم سر

کاشکی یک بار تو میگفتی برای چی پر کشیدی    

 میدونم از چی بریدی اما تو به چی رسیدی

رفتی و تنهام گذاشتی غریب و بی کس و تنها        

اما تنها نیستم انگار یاد تو هر لحظه با ما

مرهمی نمونه باقی که رو زخم دل بزارم        

چشم تو مرهم من بود که اونم دیگه ندارم

دیگه یک گوشه میشینم به یاد دو چشم مستت    

 عاشقم کردی و رفتی، بارک الله، ناز شستت

هنوز با یاد نگاهت میسوزم من داغ داغم      

 منتظر میشم که تا مرگ یه روزی بیاد سراغم

(((((م صادقی)))))