کلبه های غم

مث بغضي فرو خورده

تو راه سينه مو بستي

نه ميري كه رها باشم

نه اينكه هم صدا هستي

دلم مايوس و سردر گم

ميون جاده ترديد

تموم بي كسي هاش و 

همه از چشم تو مي ديد

نه ميشه بي خيالت شم

نه يه عشق توي مشتي

به هر صورت بايد باشي

مث يه لنگر كشتي

ببين تو بودنت زجره

نبودت مرگ و نابودي

ميون اين همه آدم

چه شد كه سهم من بودي

ما از هم خسته ايم آره

از احساسي به هم دوريم

به اين سوزش به اين سازش

ما هر دوتايي مجبوريم

بايد عادت كنيم بي عشق

به اين بودن به همراهي

تظاهر مي كنيم خوبيم

نمونده غير از اين راهي

چقد باروني و سرده

هواي زندگي اي واي

نه همراه نفسهاتم

نه تو ديگه من و مي خواي

حالا كه عشق اجباري

شده پايان رويامون

بزار تا زندگي مون و

بزاريم پاي فردا مون

(((((م صادقي)))))

 يه عشقي از تو مونده يادگاري

داره روزا و شبهامو مي گيره

نه بالي مونده نه شوق پريدن

تمام من تو دست غم اجيره

مث الماسي تو صندوق قلبم

نگين خاطراتت مونده باقي

توو بزمي كه غم و چشمام به پا كرد

دو دستام جام و چشمام ميشه ساقي

تمام خاطراتت توي قبلم

تمام بي كسي هام پيش رومه

من و مرگ و جنون به هم رسيديم

گمونم كار من ديگه تمومه

چقد سنگين چه بي رحمانه حالا

داره بغضي گلومو مي فشاره

دلم چون قايقي درگير امواج

داره تو اين طلاطم كم مياره

تو كه رفتي تمام زندگي مرد

همه روزاي من باروني و سرد

حالا عاشق شدن كابوسه تلخه

بدون تو نبايد عاشقي كرد

درون بغض آيينه يه روزي

تمام خاطرات و قاب ميگيرم

كنار معبد زيباي عشقت

چه قد آروم به خواب عشق ميرم

(((((م صادقي)))))